Արաքսյա Վարդերեսյան․ 1976ն էր եկանք ԱՄՆ ու անսահման չէի ուզում մնալ, ընտանիքս կրեդո ուներ, եթե մի անդամն էլ մնա բոլորն պիտի մնան։
Հենց էդ ապրումներից ծնվեց «սիրտս ինչպեսը․․․», երգ որը հիմա էլ իր իմաստը չի կորցնում, բայց ցավոք, քանզի նշանակում է հայի ցավը դեռ առկա է։ Չամուսնացա էդպես էլ, որովհետև կար պարզ մի սիտուացիա՝ հայեը քիչ էին օտարն էլ տաբու էր իմ պատկերացմամբ ։ Մտածեցի, թող զավակներ չտեսնեմ, բայց օտարին էլ չերկաջացնեմ հայի գենով։ Անիծվում ես, երբ հեռանում ես հայրենիքիցդ, ես այդ ընկալել եմ, բայց 44տարի է ինչ էստեղ եմ։
Իմ իդեան չէր լինի երբևիցէ հեռանալը, բայց ես շանսեր այլ չունեի։ Ընտանիքս էր գաղթում ու մեզ ԱՄՆ հրաշքների լենդ էր թվում։ Իմ երեխաները իմ կատարումներն են, որոնք սերնդեսերունդ փոխանցվելով՝ վերակատարվում են։
Ես իմ սրտառունչ երաժշտության ներսում եմ իմ անձնականը թողել։
