Ռոմիկ Ավետիսյանը եզդիերեն ու հայերեն երգում է հայի ու եզդիի եղբայրության մասին։ Հակառակորդին անվանում է «զզվելի» ու ասվում է երգի, որ այդ հակառակորդը ոչ միայն հայերինն է, այլ նաև իրենցը։
Տառապանքները հայի ու եզդիի իդենտիֆիկացվում է, ընկալվում է, որպես մեկ տառապանք։ Երկու դրոշների մեջտեղում է Ռիմիկը կանգնած ու երկուսին էլ համբուրում է։ Երգում ասվում է Օսմանը ուզի թե չուզի, հայն ու եզդին եղբայրեն են։ Կադրեր են այս կռվից դոկումենտալ, որտեղ նաև եզդիների ջոկատն է, որը քաջաբար է մասնակցել՝ ձևավորելով իր ջոկատը։
Ամբողջ հոլովակի ընթացքում էլ եղդի եղբայրը մեր չի իջեցնում զենքն ու դրանով իսկ կրկին հաստատելով, որ մեր կապը անհերքելի ու հարատև է, քանզի հայերս երբեք չենք նեղացրել, որևէ այլ ժողովորդի։
Մենք ենք միշտ եղել շատերի աչքին հակառակորդ ու մեզ են ուզեցել վերացնել։ Այս առումով եզդիները մեր հետ ևս նմանություն ունեն։
