Մայրության թեմատիկան անսպառ է մշակութային դաշտում: Կան այս թեմայով ստեղծված կոթողային գործեր, որոնցից է, անխոս, Վ. Տերյանի «Մայր» չքնաղագույն բանաստեղծությունը, որը երբևիցե չի հնացել ու չի հնանա իր անաղարտությամբ:
Բանաստեղծությունը նորովի լիցքավորել, դրան նոր շունչ ու մեղեդի են հաղորդել Վահագ Ռաշն ու Անահիտ Սիմոնյանը: Նրանք երգի են վերածել հոգեմոտ ու սրտառուչ այս չքնաղ գործը: Արդյունքը միանգամայն ստացված է:
Գործը մեր երանելի ժամանակների՝ մանկության պահապանների՝ մայրերի մասին է, ովքեր մեր մանկության օրրանում ամուր ու ապահով պահում են մեր մանկության գեղեցիկ ու անաղարտ հուշերը:
Ստեղծագործությունը երաժշտական մատուցմամբ լսելիս ակամա տեղափոխվում ես հուշերից գեղեցիկ թաքստոցը և անտեղից հայացք նետում անցած կյանքիդ հետաքրքիր օրերին:
Մանկանալ և հետ վերադարձնել հոգու դրախտը, թերևս, անհնար է, սակայն երգի ունկնդրումը մի պահ պարգևում է այդ սքանչելի զգացողությունը: Բավականին նուրբ մեղեդին ու գեղեցիկ անցումները գործին առավել հուզականություն են հաղորդել՝ հաճելի դարձնելով ունկնդրումը: