Առավոտ յոթն էր, պատմում է զինվորն։ Տագնապը լսեցի, դուրս եկա ու տեսա կուկուռուզինիկներով կրակում են։ Բարձրացանք շեյլերը, որ թաքնվենք։ Սկզբից մտածեցինք ուսումնական է։ Հետո հասկացանք, որ լուրջ է։ Հոգնում էինք սկզբում, մինչև մոբը եկավ։ Մի օր զանգեցին էնտեղի հեռախոսին, լսեմ՝ հայրս է։
Հոկտեմբերի 15ին մեզ տարան Ջաբրաիլ, գնացինք կռվի, բայց հնարավորություն էլ չկար։ Լսելով, որ կռիվ է, հայրը անիմաջապես է գնացել սահման։ Հենոյի հայրն ասում է․ գնացի Ճարտար ու ասեցի պիտի որդուս հասնեմ։ Հայրը որդուն տեսավ, զգաց, որ նա մեծացել է։ Օրեր են եղել աղվեսափոսերի մեջ ենք քնել, բայց դիմացել ենք։
Հայրը ասում է, որ երեխեքը երբ տեսնում էին կամավոր, ակամայից ուրախանում են։ Մի պահ է եղել, երբ հայրը որդուն՝ Հենոյին չի տեսնում։ Լսում է վիրավոր է մնացել։
Գնում է թուրքի բերան բերում է վիրավորներին, բայց Հենոն չէ։ Հետո գտավ տղային ու ինչպես ինքն է ասում, ոնց որ նոր ծնվեի։
