Ալբերտ Գևորգյանն իր սոցհարթակում գրում է. «Նիկոլին ու Արայիկին հիմա մենակ հասկանումա սահմանին կանգնած զինվորը, ով լացելով խնդրում էր, որ հարյուրավոր մարդիկ չփախնեն, մնան հետները, չթողեն պոստերը, հասկանան որ պատերազմը տենց էլ լինումա, խաղ ու պար չի…
Եթե շարունակվեր՝ իրոք, աշխարհագրություն ով գիտի կհասկանա, որ հազարավոր տղերք սահմանին կանգնած կմնային շրջափակման մեջ ու կզոհվեին ամենադաժան մահով…
Եթե սկզբից էլ հանձնվեր, ինչը 30 տարի քայլ-քայլ պլանավորվելա, ազգը չէր ների, էն պոստերից փախածները չէին ների, իրանք կասեին ինչի տվեցիք, մենք կկռվեինք, Նիկոլն էլ էր վստահ, որ կկռվեին, բայց պատերազմի արդեն 4-րդ 5-րդ օրը հասկացավ, որ զինվորը տեղումա, կռվումա, իսկ թիկունքից եկած օգնությունը սկի առաջնագիծ չի հասնում, կիսից փախնումա հետ, ու ստեղ հեքիաթներ չպատմեք, փախնողներ եղել են աներևակայելի շատ…
Չափից դուրս շատ… Մեղադրե՞լ իրանց… Իհարկե չմեղադրել, անձամբ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով իրանք մահվան բերան էին գնում անպատրաստ։ Ո՞վ էր մեղավոր, երևի հրամանատարության ամենավերևները, ում հույսով Նիկոլը գնաց մինչև վերջ, հավատալով, որ կռվով մենք կպաշտպանենք Արցախը:
Բայց ՄԵՆՔ չպաշտպանեցինք, զորքը պաշտպանեց, իսկ մենք զորքի կողքից հարյուրներով փախանք, ու զորքը մնաց մենակ, արդեն ուժերը սպառած, կորոնայով ու լիքը ուրիշ հիվանդություններով, Նիկոլի ու Արայիկի հետ, ովքեր որ ստիպված են պատասխանատվությունը մի ամբողջ ազգի վերցնել իրենց վրա..»
