Սարո Թունյանը վերջերս էր վերադարձել զինվորական ծառայությունից, իսկ նրա եղբայրը շարունակում էր ծառայել. ժամկետային զինծառայող էր։ Այնուամենայնիվ, լսելով պшտերшզմի չարաբաստիկ լուրը, Սարոն առանց վարանելու մեկնում է ճակատ:
Սարոն դիպnւկահшր էր: Նրա վարպետության, ճիշտ նշանառության կարողության ու անվրեպ կրшկ վարելու հմտության մասին խոսում էին բոլոր ծառայակից ընկերները: Նրա հետ գտնվող տղաներն ասում են, որ Սարոյի զենքից արձակված գնդակը միշտ նպատակին էր ծառայում:
Ծնողների հետ խոսելիս նա միշտ գոտեպնդում էր նրանց: Վերջին զրույցներից մեկում նա հորը հպարտությամբ ասել է, որ մեկ օրում 200 ազերի է uպшնել։ Երբ ծնողները խնդրում էին տուն գալ, կարոտել են պատասխանում էր. «Մինչև վերջին ոչխարին գետնին չփռեմ տուն չեմ գա։ Ես լավ եմ»։
Սակայն, ցավոք սրտի, Սարոն մարտերից մեկի ժամանակ մահացու վիրավորում է ստանում՝ բռնելով անմահության ուղին: Սարոյի և նրա նման հերոս տղաների սխրանքի մասին դեռ երկար կխոսվի:
