Փոքր Յուլիան կորավ 1999 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Մինսկ — Օսիպովիչի երեկոյան գնացքում: Երկու օր հայրն ու մայրը երեխային գտնելու հույսով շրջում էին կայարանների շուրջը: Նրանք փողոցային վաճառողներից հարցուփորձ էին անում, լուսանկարներ էին դնում, զրուցում էին ուղևորների հետ, զննում էին շրջանի բոլոր անկյունները: Այնուհետև նրանք դիմել են ոստիկանություն, բայց խուզարկությունն արդյունք է տվել միայն 20 տարի անց: Այս հուզիչ պատմության մանրամասները պատմում են ՆԳՆ-ից:
Բոլորն այդ ժամանակ խառնված էին երեխայի որոնման մեջ ՝ ոստիկանություն, հասարակություն, լրատվամիջոցներ: Բայց հետախուզական աշխատանքները չդադարեցին: 20 տարի անց, 2019-ի օգոստոսի 18-ին, Ռուսաստանի Պուխովիչի ոստիկանության հերթապահական ծառայությունից ահազանգ է ստացվել. 24-ամյա Յուլիա Գորինան, պարզելով, որ ինքը որբ է, սկսել է որոնել իր հարազատներին :
Մեկ շաբաթ առաջ այս պատմության բոլոր մասնակիցները հանդիպեցին Պուխովիչիի շրջանի ՆԳ բաժնում: Փորձագետները հաստատել են. Յուլիան գտել է իր կենսաբանական ծնողներին:
«Քսան տարին նման է մի ամբողջ կյանքի, բայց մենք հույսը չկորցրեցինք, փնտրեցինք, հավատացինք և հիմա գտանք», — ասում են Յուլիայի ծնողները:
Ըստ «Գվարդիա» թերթի, 1999 թվականին Յուլիան գտնվել է Ռյազանի երկաթուղային կայարանում: Սկզբում նա մեծացել է գիշերօթիկ հաստատությունում, իսկ հետո `խնամատար ընտանիքում: Աղջիկը խոստովանեց, որ երկար տարիներ անց, աղոտ, բայց հիշում է ծնողներին, եղբորը և քրոջը:
Աղջիկն ինքը երախտապարտ է բոլորին, և այն մարդկանց, ումից նա ծնվել է, և նրանց, ովքեր նրան մեծացրել են:
